Ένα ταξίδι διαφορετικό…
Στο μακρινό 2010, στα τέλη Ιουλίου, ταξίδεψα στην Κωνσταντινούπολη.. Τότε δεν υπήρχε υποψία ότι θα γινόμουν στο μέλλον μάγειρας. Αυτό το ταξίδι γενικά ήταν διαφορετικό, πήγα μαζί με τον μεγάλο μου αδερφό και τον αδερφό της μαμάς μου, ο οποίος είναι μοναχός στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, στην Άνω Γατζέα στο Βόλο. Το μοναστήρι είναι μετόχιον της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.
Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, αν και δεν το θεωρώ ότι είναι εξωτερικό, επειδή η Κωνσταντινούπολη είναι ελληνική, αλλά μιας και περάσαμε τα σύνορα… Εν πάση περιπτώσει, ήταν το πρώτο μου ταξίδι, αλλά και το τελευταίο μου, με πούλμαν.
Η εκκίνηση του ταξιδιού…
Η αφετηρία του ταξιδιού μας ήταν το δημαρχείο του Βόλου. Ξεκινήσαμε από εκεί στις 05:30 τα ξημερώματα και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη στις 17:30 το απόγευμα. Όπως καταλαβαίνετε ήταν ένα πολύ κουραστικό ταξίδι, άπειρες οι ώρες. Βέβαια περάσαμε τη μισή Ελλάδα με λεωφορείο, σταματήσαμε και στα σύνορα για φαγητό. Πολλές ωραίες εικόνες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τρομερή διαδρομή, αλλά εντελώς κουραστική.
Με το που φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη, πήγαμε στο ξενοδοχείο που βρισκόταν δίπλα στην πλατεία Ταξίμ (Taksim) και έτσι ξεκίνησε η εμπειρία μας… Θα καθόμασταν 4 μέρες για να εξερευνήσουμε ό,τι ελληνικό υπήρχε.
Περιοδεία αξιοθέατων..
Επισκεφτήκαμε το υδραγωγείο του Ουάλεντος (Bozdoğan Kemeri), το οικουμενικό πατριαρχείο (Rum Ortodoks Patrikhanesi) και το αποκορύφωμα ήταν η Αγιά Σοφιά (Ayasofya). Απίστευτο μέρος, ανατριχιάζεις και νιώθεις ένα δέος όταν μπαίνεις μέσα…συνειδητοποιείς τι ιστορία έχουμε, βλέποντας την ιστορία της ορθοδοξίας στα βάθη των αιώνων και το πόση πίστη είχαν τότε οι άνθρωποι, σε σύγκριση με σήμερα. Περάσαμε αρκετές ώρες μέσα εκεί, ακούσαμε από τους μοναχούς όλη την ιστορία αναλυτικά και έτσι πήραμε δύναμη, για το τι μπορεί να κάνουμε ατομικά αλλά και σαν λαός, έχοντας πίστη στο Θεό. Θεωρώ υποχρέωση των Ελλήνων να επισκεφτούν, έστω και μια φορά στη ζωή τους, την Κωνσταντινούπολη.
Συνεχίσαμε το γαστρονομικό ταξίδι, τρώγοντας ό,τι παραδοσιακό τούρκικο, αλλά και ελληνικό φαγητό υπήρχε (υπάρχει μια μίξη ανθρώπων εκεί). Αν και δεν ήμουν μάγειρας, μου άρεσε το φαγητό και ιδιαίτερα τα γλυκά, οπότε πηγαίνοντας εκεί σκέφτεται κανείς τα σιροπιαστά γλυκά (μπακλαβάς, κανταΐφι, καζάν ντιπί, λουκούμια), ό,τι δηλαδή έχει αρκετή ζάχαρη. Φάγαμε και πολλά καυτερά επίσης (το στομάχι μας γνώρισε τις συνέπειες τους). Μας έκανε τρομερή εντύπωση, ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε εύκολα αλκοόλ.
Ένα από τα πράγματα που κάναμε ήταν η βόλτα στο Βόσπορο με καραβάκι, βλέποντας και άλλα αξιοθέατα. Επίσης σημαντική εμπειρία ήταν η επίσκεψη στο καπαλί τσαρσί (Kapalıçarşı) ή αλλιώς Μεγάλο Παζάρι, ή Καλυμμένο Παζάρι ή Καλυμμένη Αγορά. Εκεί είδαμε κεχριμπαρένια κομπολόγια, ανατολίτικα μπαχαρικά και καρυκεύματα και φυσικά τους, γνωστούς σε όλους μας, ναργιλέδες.
Μου έκανε εντύπωση, ότι αντίκρυζε κανείς μόνο πλούτο ή φτώχεια, όχι κάτι ενδιάμεσο. Από τη μια μεριά έβλεπες τρομερά σπίτια, πολλά σκάφη και από την άλλη σε κάποιες γειτονιές βρώμα, φτώχεια και σκουπίδια.
Μια φανταστική εμπειρία…
Ήταν το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι αυτό. Το σημαντικότερο για εμένα, μετά την Αγιά Σοφιά, ήταν ότι δοκίμασα τον αυθεντικό μπακλαβά και διάφορα λουκούμια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι ξόδεψα όλα μου τα λεφτά στο διάσημο ζαχαροπλαστείο Σαράι (Saray) στη Ταξίμ, γυρίζοντας πίσω, κυριολεκτικά, με 7 σακούλες γλυκά. Μια φανταστική εμπειρία γενικότερα, αλλά είπα στον εαυτό μου ποτέ, μα ποτέ, ξανά ταξίδι με λεωφορείο, χίλιες φορές μόνο με αεροπλάνο, μιας και βρίσκεται δίπλα.