Μαδρίτη x2..
Δεκέμβριος του 2018, λίγες μέρες πριν την αλλαγή του νέου έτους, έχοντας ακόμη τη ρετσινιά της τηλεόρασης, χωρίς δουλειά και χωρίς προτάσεις (ακόμη δεν έμαθα το λόγο), αλλά με αρκετά χρήματα από το έπαθλο, σκεφτόμουν, ότι κάπως αλλιώς πρέπει να προχωρήσω, τουλάχιστον να μάθω νέα πράγματα.
Λέω στον εαυτό μου:
«Δουλειά δεν έχω, υποχρεώσεις πολλές δεν έχω, τότε τι κάνω; Μα φυσικά ταξιδεύω!».
Σκέφτομαι τι δεν έχω κάνει, τι θα ήθελα να δω και τι θα με βοηθούσε, ώστε να εξελιχθώ… Τότε ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου η Ισπανία, ένα καλό μου φιλαράκι και συνάδελφος που ζει χρόνια εκεί και φυσικά, το μεγάλο γεγονός της πόλης, που γίνεται κάθε χρόνο στη Μαδρίτη και το είχα απωθημένο, γιατί ποτέ δεν είχα πάει, αφού κοστίζει πολλά.
Κάθε χρόνο, τέλη Γενάρη, διεξάγεται το κορυφαίο γαστρονομικό συνέδριο, το Madrid Fusion, με συμμετέχοντες τους καλύτερους σεφ του κόσμου, με πολλά σεμινάρια, συζητήσεις, νέες τεχνικές και τάσεις για τον κόσμο του γαστρονομικού κλάδου.
Κλείνω αεροπορικά, ξενοδοχείο, τα εισιτήρια για το συνέδριο και περιμένω να έρθει η μέρα να γνωρίσω ένα νέο μέρος.
Έτοιμος για μια νέα εμπειρία, με υπερβολική όρεξη και ενθουσιασμό ξεκινώ το ταξίδι μου, Βόλος-Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Μαδρίτη. Από τα πρώτα μακρινά μου ταξίδια, καθώς η πτήση είναι 4,5 ώρες περίπου. Προσγειώνομαι, βγαίνω από το αεροδρόμιο και παίρνω το λεωφορείο για το κέντρο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής καταλαβαίνω, ότι πρόκειται για μία από τις ομορφότερες πόλεις που έχω ταξιδέψει. Καθαρή πόλη, με όμορφα κτήρια, μ‘ ένα γκρίζο χρώμα να κυριαρχεί, που σε κάνει να ηρεμείς.
Φτάνω στο ξενοδοχείο, βολεύομαι λιγάκι και περιμένω τα φιλαράκια μου να πάμε σε ό,τι πιο κλασικό και παραδοσιακό tapas και pintxos υπάρχει, για να φάμε και να πιούμε. Υπέροχο φαγητό, μπύρα, αλλά και βερμούτ και γενικά υπάρχει φιλοσοφία στον τρόπο διασκέδασής τους, θυμίζει τα δικά μας τσιπουράδικα.
Μετά από αρκετό φαγητό, αλκοόλ και καλοπέραση, κάνουμε γύρα στην πόλη και γυρνάω στο ξενοδοχείο, περιμένοντας να ξημερώσει, για να δω όλους τους πρωτοπόρους της παγκόσμιας γαστρονομικής σκηνής.
Πρωί πρωί, γύρω στις 07:30, φεύγω από το ξενοδοχείο, βρίσκω ένα ζεστό μαγαζάκι και ξεκινάω τη μέρα μου παραδοσιακά, πίνοντας ένα καυτό καφέ και τρώγοντας αφράτη ισπανική τορτίγια, μέσα σε ζεστή μπαγκέτα. Όνειρο!
Φτάνω στη στάση του μετρό, με λίγη βοήθεια βγάζω εισιτήριο και μετά ακολουθεί για λίγα λεπτά χάος, μιας και μέχρι να καταλάβεις τις χρωματιστές γραμμές του χάρτη και ποια πλευρά πρέπει να ακολουθήσεις, μπερδεύεσαι και τσατίζεσαι λιγάκι.
Φτάνω με τα παιδιά έξω από το κτήριο και με πιάνει μαγειρικό άγχος, αλλά και ευχαρίστηση, βλέποντας τους θρύλους της μαγειρικής, ελπίζοντας να γνωρίσω μερικούς από αυτούς.
Τρεις μέρες, τόσο διαρκεί το συνέδριο, γεμάτες γνώση, τεχνικές, ιδέες, καινοτομίες, κουλτούρα, φιλοσοφία, πολλές γνωριμίες, ανταλλαγές απόψεων, συμβουλές που σε κάνουν να θες να αφοσιωθείς ακόμη περισσότερο σε αυτό που αγαπάς, τόσο, που να μπορέσεις εσύ ο ίδιος να παρακινήσεις νέα παιδιά, που μπορεί να θέλουν να κάνουν πράγματα, αλλά να φοβούνται το ρίσκο ή να μην έχουν καταλάβει τις δυνατότητές τους.
Οι φίλοι μου έφυγαν νωρίτερα από εμένα, μα εγώ είχα κλείσει να μείνω άλλη μία μέρα, να εξερευνήσω την πόλη. Μουσεία, εστιατόρια, μικρά μαγαζάκια, κεντρικές αγορές φαγητού και εννοείται το γήπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης, είναι μερικά από τα σημεία που επισκέφθηκα.
Γυρνώντας Ελλάδα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι κάθε χρόνο θα επισκέπτομαι τη Μαδρίτη για το Madrid Fusion. Επέστρεψα την επόμενη χρονιά στη Μαδρίτη, για να μαγειρέψω με έναν Ισπανό σεφ, χάρις σε μία εταιρία ποτών. Όταν με ρώτησαν πόσα χρήματα θέλω, τους απάντησα «πληρώστε τα εισιτήρια για το συνέδριο και είμαστε εντάξει».
Εν τέλει, αυτή είναι η ιστορία μου στη Μαδρίτη, μα αυτό που πρέπει να κρατήσετε από αυτό το ταξίδι είναι, πως «η γνώση είναι δύναμη».
