ΜΑΪΑΜΙ

Νικητής.. και στο εξωτερικό

Είναι 10 Αυγούστου. Βρίσκομαι στο σπίτι μου στο Ρέθυμνο, μόλις έχω γυρίσει από μία αρκετά δύσκολη ημέρα στο εστιατόριο, μιας και είμαστε στα μέσα της σεζόν. Κουρασμένος, περισσότερο ψυχικά και λιγότερο σωματικά, βάζω να πιώ μια ρακί…Κοιτάζοντας το κινητό μου, βλέπω ένα αίτημα μηνύματος που έγραφε ΄΄Chef Demetrios Pyliotis΄΄..Ανοίγω και διαβάζω για βραβεία, εστιατόριο στην Αμερική, διαγωνισμούς στο Μαϊάμι, διάσημους σεφ, για την Καλαμάτα και μία πρόταση διαφορετική, ελκυστική θα έλεγα καλύτερα… «Τιμολέων, θα θέλαμε τη συμμετοχή σου και την εμπειρία σου μέσα από τα ταξίδια σου και την ιδιαίτερη τεχνική που ξέρεις, πάνω στη γαρίδα και συγκεκριμένα ΄΄ στον τηγανιτό εγκέφαλό’’ της, ώστε να γίνουμε μία ομάδα και η Ελληνική συμμετοχή να κερδίσει για ακόμη μια φορά!».

Να μη λέω ψέματα, αγχώθηκα, ανέβασα και λίγη πίεση, αλλά έτσι γίνεται όταν ενθουσιάζεσαι…Δεν απαντώ. Ψάχνω τα πάντα για τον σεφ, ποιος είναι, τι κάνει, αν είναι αλήθεια όλα αυτά και χάνομαι στις σκέψεις μου όλο το βράδυ…Πώς θα πάω, τι θα συναντήσω, είναι καλός άνθρωπος; γιατί είναι και μακρινό το ταξίδι..

Με τα πολλά και τα λίγα, έχοντας στο μυαλό μου τη φράση ΄΄ταξίδευε, τα λεφτά επιστρέφουν, ο χρόνος όχι΄΄ το επόμενο βράδυ, απαντώ θετικά με το μόνο ενδοιασμό, τις ημερομηνίες που θα πρέπει να βρίσκομαι στην Αμερική, καθώς γυρνώντας από Κρήτη είχα κλεισμένα φεστιβάλ στο Πήλιο, event στη Θεσσαλονίκη, ταξίδι στη Σουηδία και δουλειά στη Φινλανδία, σε πολύ μικρό διάστημα…Σας τα αναφέρω αυτά για να σας πω, ότι είναι πολύ δύσκολο να συμμετέχεις σε τελικό διαγωνισμού, με τόσο περιορισμένο χρόνο για να έχεις καθαρή σκέψη.

Περνάει λοιπόν ο καιρός και ήρθε η ώρα για το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου και έναν ακόμη τελικό διαγωνισμού!

Φτάνοντας στο Μαϊάμι και κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, αισθάνθηκα πολύ όμορφα και σκέφτηκα, ότι θα ζήσω μια αξέχαστη εμπειρία! Πράγματι, με υποδεχθήκανε στο αεροδρόμιο ο Δημήτρης και ο αδερφός του, ο Βασίλης, πολύ ζεστά και φιλόξενα.. Ισχύει τελικά αυτό που λένε, ότι καταλαβαίνεις έναν άνθρωπο από την πρώτη στιγμή.

Μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο, δε μιλούσα πολύ, χάζευα τα κτήρια, τα φώτα, την κίνηση…Ένιωθα, σαν να ήμουν πρωταγωνιστής σε κάποια ταινία..

Το πρώτο πράγμα που κάναμε, ήταν να πάμε βόλτα στα Κουβανικά μέρη κι έπειτα, η συνέχεια για τις επόμενες 16 μέρες ήταν φανταστική. Βόλτες, δουλειά, προετοιμασία, γνωριμίες με πολύ κόσμο, διασκέδαση, καλοπέραση, πολύ φαγητό, μα το μυαλό μου ήταν συνεχώς και στον διαγωνισμό, όπου έπρεπε να κερδίσουμε και εν τέλει τα καταφέραμε! Ο Δημήτρης κατέκτησε για 4η φορά τον τίτλο κι εγώ αισθάνθηκα περήφανος, που έκανα πράξη την ιδέα του. Όμως κέρδισα και κάτι σημαντικότερο, κέρδισα δύο πραγματικούς φίλους, τον Δημήτρη και τον Βασίλη.

Κερδίσαμε με ένα πολύ σουρεαλιστικό πιάτο μπορώ να ομολογήσω, αλλά η ιστορία για εμένα έδειξε και κάτι άλλο. Την τεχνική που έκανα στη γαρίδα για τον διαγωνισμό στην Αμερική, την είχα δείξει και στην Ελλάδα και κάποιοι μάγειρες με χλευάσανε!

Οπότε εδώ κολλάει και η έκφραση, κάποιοι κοιτάνε το δέντρο και χάνουνε το δάσος…