Όταν θες κάτι πολύ…
Ξεκινάει και η 2η πρακτική άσκηση, αλλά πριν σας πω για το μέρος, θα σας πω για το πώς ξεκίνησε το “κυνήγι” για να εξασφαλίσω μια θέση στο μέρος αυτό. Στην περίοδο της 1ης πρακτικής μου, όντας σε μέρος της Πελοποννήσου, όλοι μιλούσαν για το καλύτερο ξενοδοχείο της Ελλάδας, για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, το οποίο ήταν το Costa Navarino, στην περιοχή της Μεσσηνίας και συγκεκριμένα στην Πύλο. Οπότε το είχα βάλει ως στόχο, ότι το επόμενο καλοκαίρι έπρεπε να κάνω εκεί πρακτική. Και όντως έψαξα, ρώτησα, έτρεξα και κατάφερα να κλείσω μια θέση εκεί για το καλοκαίρι του 2013. Τελειώνει η σχολή και το 2ο έτος, ξεκινάει η μαγειρική σταδιοδρομία στο επαγγελματικό κομμάτι, πρέπει να κάνουμε την τελευταία μας πρακτική.
Υψηλό επίπεδο και απαιτητικό…
26 Μαΐου του 2013, ξεκίνησε το ταξίδι μου για την Πύλο. Μακρινό ταξίδι, πάλι με κτελ, αυτή τη φορά από Βόλο για τα κτελ Κηφισού στην Αθήνα και έπειτα από εκεί για Πύλο. Έφτασα το μεσημέρι και αυτό που αντίκρυσα ήταν εξωπραγματικό. Ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, με απίστευτη ομορφιά και τεράστια έκταση. Είχε απίστευτες εγκαταστάσεις για το προσωπικό, απίστευτη πολυτέλεια, σε έκανε να νιώθεις οικεία, ακόμα και στον χώρο ξεκούρασης. Ήμουν στο εστιατόριο Eleon (δεν υπάρχει πλέον), στο the Romanos Resort. Πολύ τυχερός, γιατί ήμουν ο μόνος μαθητής που θα πήγαινε σε à la carte εστιατόριο, βλέποντας καινούργια πράγματα, δημιουργικά, πολύ καινοτόμα για την εποχή. Η πρακτική ξεκίνησε, φοβερή ομάδα με αρκετή εμπειρία και πολύ “δυνατούς” και νέους σεφ. Είχα 3 μέντορες εκείνη τη χρονιά που ασχολήθηκαν μαζί μου, τον Δόξη Μπεκρή, τον Απόστολο Δήμου και τον Γιώργο Μαυρογιαννόπουλο, ο οποίος ήταν και ο σεφ του εστιατορίου στο οποίο εργαζόμουν. Οι συνθήκες ήταν πολύ απαιτητικές, πολλή πίεση, άπειρες ώρες… Προσωπικά πήγαινα στις 08:30 το πρωί, νωρίτερα από όλους, με σκοπό να μάθω πώς στήνεται η κουζίνα, να είναι όλα καθαρά και στημένα, σαν στρατιωτάκια και έφευγα από εκεί στη 01:30 το βράδυ. Αυτό γινόταν 5 φορές την εβδομάδα, είχαμε την τύχη να έχουμε και 2 ρεπό. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα, δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά ανταμείφθηκα από το σεφ και την υπόλοιπη ομάδα, γιατί δεν δούλευα ως μαθητής, αλλά είχα πόστο αυτή τη φορά, το πόστο του β’ μάγειρα και αυτό το κατάφερα μέσα από σκληρή δουλειά, αφοσίωση, πείσμα να γίνω καλύτερος για να αποδείξω, ότι όντως προορίζομαι για αυτό που επέλεξα να κάνω και για να έχω μια όμορφη και επαγγελματική, μαγειρική καριέρα. Είχα πάρα πολύ άγχος καθημερινά, υψηλό το επίπεδο, με απαιτητικούς πελάτες και αυτό με έκανε να χάσω και πολύ βάρος (10 κιλά σε 2 μήνες).
Χρόνος για διασκέδαση
Πέρα από την κούραση, υπήρχε και χρόνος για διασκέδαση για όλη την ομάδα, είτε πηγαίνοντας για μπάνιο, είτε πηγαίνοντας στην αγαπημένη μας Γιάλοβα, ένα χωριουδάκι έξω από την Πύλο. Στη Γιάλοβα πηγαίναμε μετά τη δουλειά, όσο και να σας φαίνεται περίεργο, στις 02:00 το βράδυ δηλαδή, όλοι οι μάγειρες είτε για να φάμε παγωτό, είτε για ένα σουβλάκι στο χέρι. Παράλληλα, βάζαμε τα πόδια μας στη θάλασσα, γιατί καίγανε από την πολλή ορθοστασία. Αξίζει να επισκεφτείτε το συγκεκριμένο ξενοδοχείο και την περιοχή της Βοΐδοκοιλιάς για να κολυμπήσετε, εννοείται την περιοχή της Γιάλοβας για καφέ και περπάτημα στην παραλία και να εξερευνήσετε τις γύρω περιοχές, γιατί η Πελοπόννησος είναι ένα απίστευτο μέρος.
Προβλήματα και… εκκρεμότητες
Δυστυχώς, παράλληλα όταν έκανα την πρακτική μου, είχαμε κάποια σοβαρά, οικογενειακά προβλήματα υγείας, οπότε το μυαλό μου ήταν συνέχεια εκεί και έτσι, δυστυχώς, δεν κατάφερα να ολοκληρώσω μέχρι τέλους την πρακτική μου, διότι έπρεπε να φύγω νωρίτερα. Η εμπειρία που αποκόμισα και οι τεχνικές ήταν απίστευτες, τις κρατάω μέχρι και σήμερα και θα τις κρατάω. Θεωρώ ότι είναι, ίσως, το πιο χλιδάτο μέρος που έχω βρεθεί, με πολύ απαιτητικούς πελάτες και πολλούς κανονισμούς. Το ταξίδι αυτό ήταν σχετικά σύντομο, θέλω πολύ να ξαναπάω, γιατί έχω αφήσει κάποια πράγματα στη μέση και για να θυμηθώ τα παλιά.