Η πρώτη επαφή με το “άθλημα”
Τέλη Μαΐου του 2012. Η αρχή της μαγειρικής μου “καριέρας” (χαχαχα). Τελειώνει η πρώτη χρονιά της σχολής και ήρθε η ώρα να μας ανακοινώσουν, πού θα πάμε για πρακτική. Μου ανακοινώνει, ο τότε διευθυντής της σχολής, ο κ. Μιχάλης, ότι η πρακτική μου θα γίνει στο Aldemar Olympian Village, στον Πύργο Ηλείας και συγκεκριμένα στην περιοχή Σκαφιδιά. Δεν είχα πάει ποτέ στον Πύργο και λέω ωραία, για την ακρίβεια ήταν η πρώτη φορά που θα έλειπα από το σπίτι μου για τόσο καιρό, καθώς η διάρκεια της πρακτικής ήταν 4,5 μήνες. Το μόνο που περίμενα ήταν να περάσει ο καιρός και να πάω στο πρώτο μου ταξίδι, μαζί με τον κολλητό μου, τον Γιάννη, στις πρώτες “περιπέτειες” της πρακτικής.
Και ξεκινάμε…
Ξεκινάμε από τα κτελ στη Λάρισα για να πάμε στα κτελ του Πύργου. Με λίγα λόγια καταλαβαίνετε, ότι ήταν ένα μεγάλο ταξίδι, γύρω στις 7 ώρες, κουραστικό, αλλά ανυπομονούσαμε και συζητούσαμε για το τι θα αντικρύσουμε, στην ουσία ήμασταν άσχετοι, αλλά θα μαθαίναμε το πώς κινείσαι μέσα σε μια κουζίνα, εξίσου και το νόημα της πρακτικής εξάλλου. Φτάνουμε στον Πύργο και συγκεκριμένα στα Σκαφιδιά (έξω από τον Πύργο), παίρνουμε ταξί και φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Προσωπικά, (δεν είχα πάει ποτέ διακοπές σε ακριβό ξενοδοχείο) αντίκρυσα μια “όαση” τότε, πολύ όμορφη η πρώτη μου εντύπωση για το ξενοδοχείο. Γνωρίσαμε τον σεφ, τον Δημήτρη Καραμπίνη και μετά, είδαμε τα δωμάτια που θα μέναμε και πώς θα κυλούσε η πρώτη μέρα. Η αλήθεια είναι, ότι μας φάνηκε περίεργο στην αρχή, το γεγονός ότι θα μέναμε 4 άτομα σε ένα μικρό χώρο, αλλά να πω την αλήθεια, δε με ένοιαζε γιατί εκεί πήγα καθαρά για τη δουλειά, τη μαγειρική, για να μάθω να “σέβομαι” την ποδιά που φοράω.
Η μοίρα μου και το “μικρόβιο” για τίτλους…
Ξεκίνησαν οι πρώτες μέρες, με το που μπήκα στην κουζίνα κατάλαβα πώς θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα, ότι ίσως να γεννήθηκα για αυτό και ας το κατάλαβα στα 22 μου χρόνια ζωής. Ο καιρός περνούσε, βρήκα γρήγορα τα πατήματά μου, το καταλάβαιναν και οι γύρω μου, αλλά και εγώ ο ίδιος. Και όλο αυτό μου έδινε ώθηση, είχα ανεβασμένη την ψυχολογία μου, αν ήταν έτσι οι πρώτες μέρες, τότε ήμουν σίγουρος ότι αυτό που θα ακολουθούσε, θα ήταν κάτι όμορφο και συνάμα δύσκολο. Συνειδητοποίησα τον μόχθο που πρέπει να καταβάλλει κάποιος στην κουζίνα, προκειμένου να εξελιχθεί. Τα πρώτα χρόνια ήταν και τα αθώα της μαγειρικής, γιατί και δουλεύαμε πολύ, για πρώτη χρονιά, τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε εμείς, αλλά όντως αυτό κάναμε και το έδειξε και η συνέχεια. Παράλληλα διασκεδάζαμε πολύ, ξενυχτούσαμε πολύ, αλλά στη δουλειά μας ήμασταν πολύ σοβαροί. Κάπου στα μέσα του καλοκαιριού, έμαθα ότι υπάρχει βραβείο για τον τίτλο του καλύτερου μαθητή της χρονιάς, οπότε αυτό έβαλα ως στόχο, να μάθω πράγματα, να περάσω καλά, αλλά και να κερδίσω. Ο καιρός πέρασε, μάθαμε πολλά, μάθαμε να “σεβόμαστε” τη στολή που φοράμε, παλιά κάποιοι βίωσαν δύσκολες καταστάσεις για να μπορούμε να είμαστε εμείς σήμερα σε αυτό το επίπεδο. Περάσαμε όμορφα και φυσικά, μετά από τόση προσπάθεια, κέρδισα τον τίτλο του καλύτερου μαθητή της χρονιάς. Και κάπως έτσι, μπήκε το μικρόβιο να κερδίζω τίτλους και αυτό έδειξε και η συνέχεια, κερδίζοντας τον τίτλο του καλύτερου μαθητή στο τμήμα της σχολής μου, κερδίζοντας το Master Chef και κερδίζοντας το διαγωνισμό στην Αμερική.
Τέλος πρακτικής και επιστροφή
Είναι 2 Οκτωβρίου του 2012 και ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής για Βόλο, έχοντας γεμάτη τη “βαλίτσα” με εμπειρίες, μαγειρικές εικόνες, αναμνήσεις και τον πρώτο μου μαγειρικό τίτλο. Ικανοποιημένοι από την πρακτική, ετοιμαζόμαστε, γιατί σε 1 εβδομάδα από εκείνη τη μέρα, θα ξεκινούσε το 2ο έτος στη σχολή.