Γιορτινή διάθεση… και γνωριμίες
Είναι Νοέμβριος του 2014… Ετοιμάζουμε τα πρώτα γενέθλια του Με ζεν. Ανάμεσα στους καλεσμένους που θα ήταν στο event, άκουσα ότι θα είναι και ένας κρητικός μάγειρας, ο Μιχάλης Χάσικος. Πολλές οι προσδοκίες για αυτόν που θα συναντήσω, έχει χαρακτηριστεί, ότι έχει τα πιο «γευστικά και μαγειρικά» χέρια που μπορείς να συναντήσεις. Συναντιόμαστε και μαγειρεύουμε. Είναι ένας έντονος χαρακτήρας, μια έντονη προσωπικότητα μέσα στην κουζίνα, με τρομερή γεύση και μαγειρική αντίληψη. Είναι αυτό που λέμε πως «ό,τι και να ρίξει μέσα σε μια κατσαρόλα, θα βγάλει ένα καλό αποτέλεσμα». Περάσαμε πολύ ωραία και είπαμε ότι κάθε χρόνο πρέπει να ανταμώνουμε. Κι όντως, ανταμώσαμε και την επόμενη χρονιά, τον Μάρτιο του 2015. Αυτή τη φορά όμως, ανταμώσαμε στη δική του πατρίδα, στο υπέροχο Ρέθυμνο.
Έρωτας με την πρώτη ματιά!
Ο λόγος που είχα ταξιδέψει τότε εκεί, ήταν για να μαγειρέψω σε ένα εστιατόριο στον Άγιο Νικόλαο, μαζί με τον Γρηγόρη Χέλμη. Πριν φύγουμε όμως για Βόλο, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πέρασμα από το Ρέθυμνο. Με το που έφτασα Ρέθυμνο, ερωτεύτηκα την πόλη και ιδιαίτερα την Παλιά πόλη. Πολύ όμορφη, πολύ γραφική, μπορεί κανείς να διακρίνει τα σημάδια της ιστορίας στο πέρασμα του χρόνου. Καθίσαμε για 2 μέρες και περάσαμε απίστευτα, πολύ ζωντανή η πόλη, με πολλούς φοιτητές. Ο κόσμος ξέρει να ζει, διασκεδάζει πολύ και φυσικά, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, έχουν τη ρακή εκεί, όπως έχουμε εμείς το τσίπουρο στο Βόλο, μια κοινή φιλοσοφία. Ήμουν άυπνος για 2 μέρες… ο λόγος; Δεν μπορείς να πεις όχι στις εξόδους εκεί… Φάγαμε υπέροχα, δοκιμάσαμε αρκετά παραδοσιακά προϊόντα, ήπιαμε αρκετές ρακές. Φύγαμε για το αεροδρόμιο των Χανίων, για να πετάξουμε για Θεσσαλονίκη και από εκεί να πάμε οδικώς στον Βόλο. Σε όλη τη διαδρομή όμως είχα στο μυαλό μου την Κρήτη, ισχύει ότι, έστω και μια φορά να πας, την αγαπάς…κάτι ανάλογο έπαθα και με την Κωνσταντινούπολη. Θεωρώ πως υπάρχει μια θετική αύρα, μια μαγεία σε αυτό το μέρος, που σε κάνει να το αναπολείς συνέχεια και να θες να επιστρέψεις εκεί. Τα χρόνια περνάνε, με τον Μιχάλη βρίσκομαι κάθε χρόνο στα γενέθλια του Με ζεν (20 Νοεμβρίου) και κάθε χρόνο βλέπω, ότι δείχνει και καινούργια πράγματα, παίρνω κάτι καινούργιο από αυτόν είτε σε τεχνικές, είτε στο θέμα μαγειρικής φιλοσοφίας.
Όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό… πάει το βουνό στον Μωάμεθ
Μάιος του 2018, κερδίζω το Master Chef… περνάει ένας χρόνος από τότε και ο Τιμολέων μένει χωρίς δουλειά, δεν το κατάλαβα ούτε τότε, ούτε ακόμα και τώρα, πώς μετά από τη νίκη ενός τέτοιου διαγωνισμού, να μην υπήρχαν προτάσεις. Και ξαφνικά, εκεί που δεν έχω κανονίσει τίποτα για καλοκαίρι, εκεί που “κάθομαι”, βλέπω μια δημοσίευση στο facebook ότι τα Hasika (Χάσικα) ψάχνουν για άτομο στην κουζίνα. Κατευθείαν, με το που το βλέπω, παίρνω τηλέφωνο τον Μιχάλη και του λέω ότι θέλω να έρθω. Ναι, όσο και να σας ακούγεται περίεργο, ζήτησα εγώ δουλειά, αντί να μου προτείνουν. Όντως, του λέω, θέλω να έρθω να δουλέψω, να δω πράγματα από την Κρήτη για τα υλικά της αλλά και τη φιλοσοφία της, να δω πράγματα που δεν έχω ξαναδεί. Η μόνη δυσκολία για να κλείσει η δουλειά, ήταν η εύρεση σπιτιού. Πιστέψτε με, ειδικά όσοι γνωρίζετε για το Ρέθυμνο, είναι πολύ δύσκολο να βρεις σπίτι λόγω των πολλών φοιτητών. Έτσι μου είπε και ο Μιχάλης, ότι θα έρθω για δουλειά μόνο αν βρεθεί σπίτι. Και ο Θεός μας βοήθησε και σπίτι βρήκαμε, συγκεκριμένα στην περιοχή της Καλλιθέας, ένα φοιτητικό μέρος, λίγο πιο έξω από το κέντρο του Ρεθύμνου (για την ακρίβεια 3 χιλιόμετρα, 30 λεπτά περίπου με τα πόδια). Έκλεισε η δουλειά, τέλη Μαΐου του 2019, δύο μέρες μετά το Πάσχα, από Θεσσαλονίκη πέταξα για το αεροδρόμιο του Ηρακλείου. Ήρθαν με παραλάβανε, πήγα στο σπίτι και βολεύτηκα. Και κάπου εκεί ξεκίνησε και η εμπειρία μου στην Κρήτη. Έμεινα σχεδόν μισό χρόνο. Μέσα σε αυτό το διάστημα υπήρχε πολλή δουλειά, έμαθα πολλά πράγματα για το κρέας, για την απλότητα και τη λιτότητα της γεύσης του φαγητού αλλά και των ανθρώπων. Τελικά μέσα από αυτή την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι είναι προτιμότερο να αναζητάς την απλότητα, να ζεις με ουσία είτε αυτό έχει να κάνει με τη μαγειρική, είτε το πώς ζεις σαν άνθρωπος. Δούλευα πολλές ώρες, δεν είδα πολλά μέρη. Τα μόνα που κατάφερα να επισκεφτώ ήταν η περιοχή του Πλακιά και το ξακουστό καφενείο “Σπήλι”. Επίσης κατάφερα και επισκέφτηκα 5 φορές το Ηράκλειο και μερικά χωριουδάκια του Ρεθύμνου. Όλα αυτά τα έβλεπα τα απογεύματα Κυριακής, μιας και Κυριακές δούλευα πάντα πρωινός. Γενικά πολλές όμορφες αναμνήσεις, έκανα καινούργιες φιλίες, πραγματικές και φυσικά, πήρα πολλά μαγειρικά πράγματα, όχι μόνο από την άποψη των συνταγών, αλλά στη φιλοσοφία του φαγητού και στη φιλοξενία των Κρητικών, όχι μόνο απαραίτητα στο θέμα διαμονής, αλλά και στη μαγειρική, στο πώς μαγειρεύουν για έναν ξένο, έναν τουρίστα.
Νοσταλγώντας και ελπίζοντας…
Γενικά πέρασα πολύ όμορφα, σχεδόν όλη τη σεζόν ήμουν άυπνος. Γέλια, χαρές και πολλές ώρες δουλειάς. Η αλήθεια είναι, ότι το νοσταλγώ ακόμα το Ρέθυμνο, ήταν να μείνω παραπάνω, αλλά οι καταστάσεις άλλαξαν τα δεδομένα και όλα αυτά έγιναν για καλό. Είναι ένα μέρος που όλοι πρέπει να επισκεφτούμε και πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει και αυτός ο τρόπος ζωής, υπάρχει παραπάνω γλέντι, λίγο παραπάνω «έξω καρδιά» και μπόλικο «αλατοπίπερο». Εύχομαι να ανταμώσω γρήγορα με τα παιδιά εκεί, με τον κόσμο του Ρεθύμνου αλλά και όλης της Κρήτης, διότι με “αγκάλιασαν” από την πρώτη στιγμή, όπως τους “αγκάλιασα” και εγώ.
