Όταν η ζωή στα φέρνει αλλιώς…
Το 2019 αποφάσισα να ταξιδέψω στη Φινλανδία, όντας το μοναδικό μέρος της Σκανδιναβίας που δεν είχα επισκεφτεί, για επαγγελματικούς λόγους. Αλλά, μερικές φορές τα ταξίδια δεν πηγαίνουν όπως τα θέλουμε… Έτσι, έχοντας αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, αποφάσισα να επισκεφτώ το μακρινό και όμορφο χωριό του Αϊ Βασίλη, το παγωμένο Ροβανιέμι.
Η αφετηρία…
Ξυπνάω αρκετά νωρίς, βάζω μια κούπα γαλλικό καφέ και ετοιμάζομαι για το ταξίδι μου. Βρίσκομαι στο σταθμό Τικκουρίλα, στην περιοχή Βάντα, η οποία βρίσκεται 15 χιλιόμετρα έξω από το Ελσίνκι. Ανυπομονώντας για να ξεκινήσω το ταξίδι μου, επιβιβάζομαι στο τρένο VR. Το εισιτήριο κοστίζει 80€ για να πας και άλλα 80€ για να γυρίσεις, στην απλή θέση που έκλεισα. Μια φιλική συμβουλή, όταν ταξιδεύετε, ειδικά πολλές ώρες, να έχετε προμηθευτεί με τρόφιμα και 2 μπουκαλάκια νερό, καθώς τα κυλικεία συνήθως είναι αρκετά ακριβά. Έτσι εξοικονομείτε χρήματα και έχετε τη δυνατότητα να κάνετε περισσότερες δραστηριότητες. Καλό θα ήταν να την εφαρμόζετε αυτή τη συμβουλή, ειδικά αν ταξιδεύετε σε ακριβούς προορισμούς, όπως είναι το Ροβανιέμι και συγκεκριμένα την περίοδο των γιορτών, μιας και οι τιμές αυξάνονται.
Η άφιξη και η πρώτη “κρυάδα“…
Ξυπνάω κατά τις 07:00, πολύ κουρασμένος, καθώς ήταν ένα πολύωρο και συνάμα δύσκολο ταξίδι. Υποθέτω ότι φτάνουμε σε ένα τέταρτο. Κατεβαίνω από το τρένο, έξω σκοτάδι, μιας και εκεί ξημερώνει περίπου στις 09:30… -4℃ η αίσθηση, 100% η υγρασία… θα μπορούσε να είναι και καλύτερα… Πηγαίνω στο σταθμό, πίνω ένα ζεστό καφέ και περιμένω να περάσει η ώρα, να ξημερώσει, για να πάω στο χωριό του Αϊ Βασίλη.
Επίσκεψη στο χωριό του Αϊ Βασίλη…
Συνεχίζοντας το ταξίδι μου με το λεωφορείο, επιτέλους φτάνω στο χωριό του Αϊ Βασίλη, κατά τις 10:00. Σε 5΄ ανοίγει το χωριό και είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Πάντως νιώθω τυχερός, πριν λίγους μήνες ήμουν στο Μαϊάμι και έκανα μπάνια και τώρα βρίσκομαι στα κρύα…χαώδεις οι διαφορές! Εξερευνώντας το χωριό, αντικρίζω παλιά σπίτια, τα λεγόμενα Κότα. Παρατηρώ, ότι έχει λίγο χιόνι εξαιτίας της χαμηλής θερμοκρασίας. Στη συνέχεια, μπαίνω στο σπίτι του Αϊ Βασίλη… Χριστουγεννιάτικα παντού, τυλιγμένα δώρα, νιώθω σαν μικρό παιδί και πάλι, λόγω της μουσικής και του φωτισμού. Συνεχίζω να εξερευνώ το σπίτι, βλέπω διάφορες κορνίζες με ανθρώπους να έχουν φωτογραφηθεί με τον Αϊ Βασίλη… και επιτέλους συναντάω και εγώ από κοντά το πιο γλυκό “ψέμα“, τον Αϊ Βασίλη… Μιλάμε λίγο, ανταλλάσσουμε ευχές, βγάζουμε μια αναμνηστική φωτογραφία και αποχωρώ. Βγαίνω έξω στο χωριό και προσπαθώ να βρω μια φωτιά, να ζεσταθώ λιγάκι…. Κάθομαι λίγο στη φωτιά, να ξαποστάσω, να ζεστάνω λίγο τα χέρια μου…. Παρατηρώ μια δραστηριότητα, όπου μπορείς να ανεβείς σε ένα έλκηθρο και να σε πάει βόλτα ο τάρανδος… Στη φωτιά δίπλα μου, καθόταν μια οικογένεια, Ιρλανδοί, μιλήσαμε λίγο, με κέρασαν και ψητά ζαχαρωτά, τα λεγόμενα marshmallows… καθαρή αμερικανιά! Επόμενος προορισμός μου, το πάρκο του Αϊ Βασίλη.
Επίσκεψη στο πάρκο του Αϊ Βασίλη…
Φτάνω στο πάρκο του Αϊ Βασίλη, με μεγάλη ανυπομονησία, καθώς έχω διαβάσει τα καλύτερα. Μπαίνω μέσα, από θέμα κρύου ήταν μια χαρά. Μένω έκπληκτος από τα φώτα και από τους ήχους, από τα ξωτικά και τους καλικάντζαρους… και συνειδητοποιώ κάτι, ότι ήρθα στο ψέμα που μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει, αλλά τελικά, μάλλον ισχύει το αντίθετο. Συνεχίζοντας την εξερεύνηση μου, υπήρχαν ποικίλες δραστηριότητες με τις οποίες μπορούσε να ασχοληθεί κάποιος. Πολλά παιδιά έγραφαν το δικό τους γράμμα για τον Αϊ Βασίλη… Υπήρχε ένας χώρος, σαν ιγκλού θα έλεγα, όπου ό,τι υπήρχε μέσα σε αυτόν τον χώρο ήταν δημιουργημένο από πάγο, ένα πολύ όμορφο θέαμα (να σημειωθεί ότι είχε -10℃ εκεί μέσα, με προειδοποίησαν αν ήθελα ένα δεύτερο τζάκετ, αλλά είπα να το παίξω σκληρός). Φεύγοντας από το “ιγκλού“, επισκέπτομαι τα ξωτικά… εκεί υπήρχαν διάφορα λούτρινα και γενικά χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, διάφορα φαγητά, σοκολάτες, μπισκότα… μπορούσες να φτιάξεις και εσύ τα δικά σου μπισκότα, σου παρείχαν γλάσσο και τρούφα. Υπήρχαν και διάφορες χαρτοκατασκευές, όπου μπορούσες να φτιάξεις τον δικό σου Αϊ Βασίλη… Συναντάω και τον Αϊ Βασίλη του πάρκου, ανταλλάσσουμε κάποιες ευχές.. και συνεχίζω. Έπειτα, υπήρχε ένα είδος τρένου, όπου σε ξεναγούσε και μπορούσες να δεις τη διαδικασία της δημιουργίας των δώρων που ζητούσαν τα παιδιά. Πιο μετά υπήρχε και ένας χώρος, σαν εστιατόριο θα έλεγα, όπου μπορούσες να κάτσεις να φας… στον ίδιο χώρο υπήρχε και μια θεατρική σκηνή, όπου γινόταν ένα είδος μιούζικαλ με θεατρικά κόλπα παράλληλα.
Τέλος ταξιδιού… και αναθεώρηση
Και κάπου εδώ τελειώνει και το ταξίδι μου…. Πολλές διαφορές μεταξύ του χωριού και του πάρκου. Προσωπικά, προτιμώ το χωριό του Αϊ Βασίλη, καθώς ήταν πιο λαϊκό, πιο παραδοσιακό εν αντιθέσει με το πάρκο που ήταν πιο μοντέρνο. Και τα δύο μέρη όμως ήταν εξίσου όμορφα. Έπειτα, την επόμενη μέρα, επέστρεψα στο Ελσίνκι και ήμουν έτοιμος για να επιστρέψω στην Ελλάδα. Μέσα από αυτό το ταξίδι, συνειδητοποίησα ότι είναι προτιμότερο να περνάς τις γιορτές με τους δικούς σου ανθρώπους, γιατί κάποια πράγματα δυστυχώς δε γυρνάνε πίσω. Και κάτι ακόμα «ταξίδευε, τα λεφτά επιστρέφουν, ο χρόνος όχι».
