Η “τρέλα” για το εξωτερικό…
Το 2016, στα τέλη Μαΐου, ταξίδεψα στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στο Εγκεζέ, έναν δήμο της Βαλλονίας, που βρίσκεται στην επαρχία Ναμούρ, με σκοπό να κάνω το πρώτο μου stage, στο διάστερο εστιατόριο L’air du temps. Είχα υπολογίσει να μείνω έναν μήνα, αλλά δεν έρχονται όλα όπως τα υπολογίζουμε.
Όλα αυτά ξεκίνησαν, έχοντας την τρέλα για το εξωτερικό, νομίζοντας ότι πρέπει (και τελικά όντως πρέπει) να πάω να δουλέψω σε εστιατόριο υψηλού επιπέδου, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι, πήρα την απόφαση και έστειλα ένα μήνυμα σε έναν Έλληνα μάγειρα, από τους καλύτερους του εξωτερικού, που δούλευε ως RnD (Research and Development, έρευνα και ανάπτυξη) του εστιατορίου. Με τα πολλά και τα λίγα, ξεκίνησα από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης για το αεροδρόμιο του Σαρλερουά (εύκολο το ταξίδι, 3 ώρες διάρκεσε). Από εκεί ήρθε και με πήρε ο σεφ και πήγαμε στο Εγκεζέ. Η πόλη μου θύμισε αρκετά το κλίμα της Σουηδίας, πολλή βροχή, καταπράσινο μέρος, αρκετό αέρα, γενικά μια μουντάδα, την οποία λατρεύω.
Στα δύσκολα με το καλημέρα…
Φτάνοντας στο εστιατόριο, πολύ κουρασμένος, μπήκα κατευθείαν για δουλειά. Το εστιατόριο ήταν γεμάτο, πήρα την πρώτη κρυάδα, αλλά και ευχαρίστηση και είδα πώς είναι να δουλεύεις σε ένα από τα 100 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Το συγκεκριμένο εστιατόριο φημίζεται για τους κήπους του, έχοντας πάνω από 30.000 πόρους σε φυτά, λαχανικά, βρώσιμα λουλούδια και γενικά σε οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει στο εστιατόριο.
Εκεί γνώρισα και 2 Γάλλους που δουλεύαμε μαζί. Τότε ήμουν 26 και οι Γάλλοι 21. Κατάλαβα, ότι υπήρχε μεγάλη διαφορά μεταξύ των ελληνικών και γαλλικών σχολών, καθώς οι τεχνικές τους ήταν διαφορετικές. Και τότε συνειδητοποίησα κάτι… Επειδή στην αρχή της καριέρας σου είσαι εγωιστής και δε δέχεσαι κάποια πράγματα (έτσι ήμουν και εγώ), κατάλαβα τότε, ότι όσο και να μην το δέχεσαι, είναι πάντα καλύτερο να δουλεύεις δίπλα σε άτομα που είναι καλύτεροί σου, και ας είναι μικρότεροι, διότι έτσι βελτιώνεσαι και εσύ, γίνεσαι καλύτερος μαζί τους. Δουλεύαμε 16 ώρες την ημέρα, 5 φορές την εβδομάδα. Οι δουλειές γενικά ήταν επίπονες…για παράδειγμα, έπρεπε κάποιες φορές να διαχωρίζουμε τον αρακά σε διάφορα μεγέθη ή έπρεπε να κόβουμε λουλούδια σε ένα συγκεκριμένο μέγεθος, ώστε να είναι χρήσιμα για κάθε διαφορετικό πιάτο.
Στα ρεπό μας μπορούσαμε να πάμε όπου θέλουμε, να κάνουμε τα πάντα… να μπούμε στην κουζίνα, να εξερευνήσουμε τους κήπους. Επειδή μου αρέσει να ταξιδεύω, προτίμησα να πάω και να δω το πιο διάσημο πράγμα του Βελγίου (εκτός από τη σοκολάτα), τον γνωστό σε όλους μας, ειδικά στα άτομα της γενιάς μου, μιας και μεγαλώσαμε με αυτόν, τον Τεντέν και συγκεκριμένα το 7όροφο μουσείο των κόμικς, στις Βρυξέλλες. Ένιωσα για λίγες ώρες και πάλι παιδί, δεν πίστευα ότι θα περάσω τόσο ωραία.
Όλα για κάποιο λόγο γίνονται…
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο φαγητό τους είναι, ότι το street food τους αποτελείται κυρίως από σκέτες τηγανιτές πατάτες… ένας κλασικός συνδυασμός τους είναι μύδια με τηγανιτές πατάτες. Εν ολίγοις, δεν έκατσα όλο το διάστημα, για καλή μου τύχη… Το λέω αυτό, γιατί τότε είχα κλείσει επιστροφή στις 28 Ιουνίου για το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, την ημέρα δηλαδή που έγινε η τρομακτική τρομοκρατική επίθεση, οπότε καταλαβαίνετε πόσο τυχερός ήμουν!
Για πολλά χρόνια θεωρούσα το Βέλγιο ως μια αποτυχία της μαγειρικής μου “πορείας“, αλλά συνειδητοποίησα, ότι στις αποτυχίες σου μαθαίνεις περισσότερα σε σύγκριση με τις επιτυχίες.
