Η αρχή του τέλους…μέρος 2ο
Συνεχίζεται ο τελικός του Master Chef, αυτή τη φορά όμως ταξιδεύω στο Λονδίνο. Έχοντας γυρίσει Αθήνα από τη Βαρκελώνη, πήραμε την πρώτη πτήση για το Λονδίνο και ανυπομονούσα να φτάσουμε, μιας και ήταν η πρώτη μου φορά που θα πήγαινα Λονδίνο. Το Λονδίνο, εκτός από πρωτεύουσα της Αγγλίας, θεωρείται ως το σταυροδρόμι των πολιτισμών και των γεύσεων, η μητρόπολη του φαγητού, η πρωτεύουσα της γευστικής πολυπλοκότητας. Έχει το τεράστιο προνόμιο να φιλοξενεί τόσες πολλές διαφορετικές κουζίνες, ένα κράμα διαφορετικών πολιτισμών και κουζινών.
Συναναστροφή με τις γεύσεις
Αφού ανεβήκαμε στο κλασικό και δημοφιλές κόκκινο λεωφορείο, κάναμε μια βόλτα στην πόλη και έπειτα επισκεφτήκαμε τη gastropub (γαστροπάμπ) The Roebuck (οι gastropubs είναι κάτι ανάλογα με τα tapas της Βαρκελώνης). Δεν έχω ξαναβρεθεί σε γνήσια, αγγλική gastropub, είναι κάτι το πρωτόγνωρο για εμένα. Εδώ χρησιμοποιούν πρώτες ύλες, κρέατα ελευθέρας βοσκής και αποφεύγουν να χρησιμοποιούν προϊόντα εκτός εποχής και εκτός χώρας, με αποτέλεσμα να μειώσουν τις εκπομπές ρύπων. Μέσα από αυτές τις ενέργειες, προσπαθούν να στείλουν ένα μήνυμα, ότι θα πρέπει να σεβόμαστε περισσότερο το περιβάλλον, να σκεφτόμαστε κάθε πλευρά του θέματος, είναι γενικά μια ολιστική προσέγγιση. Τα κρέατα τους τα προμηθεύονται από μια τοπική φάρμα. Η φιλοσοφία που ασπάζεται ο σεφ, η ενασχόληση δηλαδή με τοπικά προϊόντα, είναι κάτι μοναδικό που θεωρώ, ότι θα πρέπει να κάνει κάθε χώρα. Εκεί δοκιμάσαμε ένα ριζότο σπανάκι με αυγό ποσέ (τα αυγά προμηθευμένα από την τοπική φάρμα). Έπειτα, επισκεφτήκαμε το Mercato Metropolitano, ένα μέρος με διάφορα μαγαζιά, χωρίς βέβαια να υπάρχουν μάρκετ. Είναι μια νέα ιδέα βιώσιμης κοινοτικής αγοράς, στην οποία υπάρχουν 41 σημεία πώλησης φαγητού. Ο σκοπός αυτής της αγοράς είναι ο εξής: «τρώγε, αγόρασε, μάθε, μοιράσου». Το φαγητό είναι το κοινό σημείο της κουλτούρας τους. Υπάρχουν επίσης και γυμναστήρια, αεροπονικές καλλιέργειες, καλλιέργειες μανιταριών και κινηματογράφοι. Γενικά γίνεται μια πολυπολιτισμική προσέγγιση στο φαγητό, υπάρχουν κρεοπωλεία και προϊόντα χωρίς γλουτένη, τα οποία έχουν μεγάλη ζήτηση. Κάναμε την πρώτη στάση μας σε κάτι tapas, μετά δοκιμάσαμε την «αυθεντική» πίτσα από τη Νάπολι. Έπειτα πήγαμε στη «Νότια Αμερική» για να δοκιμάσουμε γεύσεις της αργεντίνικης κουζίνας. Οι Αργεντίνοι είναι διάσημοι για το κρέας τους, το μαγείρεμά του και τα empanadas. Δοκιμάσαμε empanadas μπιφτέκι και κοτόπουλο. Οι Αργεντίνοι θα έλεγα, ότι είναι οι καλύτεροι “μάστορες” στο ψήσιμο του κρέατος. Υπήρχαν και arepas να δοκιμάσουμε από Βενεζουέλα, υπήρχαν μεξικάνικα, γιαπωνέζικα, λιβανέζικα και βιετναμέζικα “σημεία” για φαγητό. Δοκιμάσαμε και σούσι με διάφορες γεύσεις (φυσικά δεν επιχείρησα να φάω με ξυλάκια). Το πιο σημαντικό πράγμα που μας τόνισαν είναι, ότι δεν ενδιαφέρονται για μεγάλες φίρμες. Μετά πήγαμε στο Farmbus, το οποίο προμηθεύει τα μαγαζιά της κοινότητας με διάφορες καλλιέργειες. Εκεί καλλιεργούν χρησιμοποιώντας αεροπονικές μεθόδους και σπερματόφυτα, όπως είναι οι φράουλες, διάφορες σαλάτες και βότανα. Επίσης, κάνουν και εκπαιδευτικά εργαστήρια για παιδιά, αλλά και για άλλες ηλικιακές ομάδες, για το πώς μπορείς να καλλιεργήσεις «τροφή» μόνος σου. Μετά από εκεί, πήγαμε σε μια ζυθοποιία όπου εκεί είδαμε στα καζάνια πώς παράγεται η μπύρα και όλα αυτά μέσα από μια οθόνη. Καταπληκτικό!
Δοκιμασίες και…μαγειρέματα!
Βρίσκομαι στο Borough market, μία από τις πιο ιστορικές αγορές. Η αγορά απλώνεται σε έκταση 18 στρεμμάτων, βρίσκεται σε αυτό το σημείο από το 1756, πριν από τότε βρισκόταν στο τέρμα της γέφυρας του Λονδίνου. Αναφορές μιλάνε για αυτήν την αγορά από το 12ο αιώνα, αν και η ίδια αγορά υποστηρίζει ότι πάει ακόμα πιο πίσω. Μέσα από την πρώτη δοκιμασία, μας ανατέθηκε να δημιουργήσουμε δικά μας side dishes, συνοδευτικά πιάτα δηλαδή, με την μπύρα. Μας έδωσαν 200 λίρες για να αγοράσουμε ό,τι υλικά θέλουμε. Είχαμε στη διάθεση μας 60΄ για να ολοκληρώσουμε τη δοκιμασία. Στο μυαλό μου είχα να κάνω 5 κωδικούς: ένα μαγειρευτό, scotch eggs, fish n’ chips, σαλάτα και χτένια. Στο cookhouse είχαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να ετοιμάσουμε τα πράγματά μας. Τελείωσε η δοκιμασία και ήμουν ευχαριστημένος από την προσπάθεια μου, πιστεύω το καλύτερο πράγμα είναι να σε κρίνει ο κόσμος, γιατί απλά θέλει να ευχαριστηθεί το φαγητό. Το πιο σημαντικό για έναν μάγειρα είναι, να βλέπει το χαμόγελο ενός πελάτη. Υπήρχε γενικά ένα ευχάριστο κλίμα, θεωρώ πως οι Έλληνες μάγειρες έχουν πολύ γεύση στα χέρια τους, μπορεί να υστερούμε σε τεχνικές, αλλά γευστικά ίσως είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο. Η δεύτερη δοκιμασία έλαβε μέρος στο Petrus, το πιο εμβληματικό εστιατόριο του Λονδίνου. Δίπλα μας ήταν ο James Petrie, γνωστός και ως Jocky, ο executive chef όλων των εστιατορίων με αστέρια Michelin του ομίλου Gordon Ramsey. Ο συγκεκριμένος σεφ έχει “100 κιλά” βιογραφικό, πιστεύω θα είναι αυταρχικός, όπως ο Gordon Ramsey αλλά με πάρα πολλές γνώσεις. Μπήκαμε στο εστιατόριο, μας έδωσε δώρο ένα σημειωματάριο του Petrus και κάναμε ένα masterclass πάνω στο μοσχάρι Wellington (τι πιο παραδοσιακό σε ένα εστιατόριο του Gordon Ramsey). Το μοσχάρι Wellington είναι ένα πιάτο που δημιουργήθηκε, για να γιορταστεί η νίκη ενάντια στον Ναπολέοντα. Είναι ένα μοσχαρίσιο φιλέτο μέσα σε μια σφολιάτα με έναν ντουξέ μανιταριών, μια πάστα με μανιτάρια γύρω από το φιλέτο. Είναι το σήμα κατατεθέν του Gordon Ramsey, κάνουν αυτή τη συνταγή εδώ και 12 χρόνια, τη σερβίρουν σε όλα τα εστιατόρια παγκοσμίως και στο συγκεκριμένο, το κάνουν με φραγκόκοτα. Κατά τη διάρκεια της παρασκευής του πιάτου, αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι πως ο σεφ μας εξηγούσε ότι για κάθε υλικό, για κάθε παρασκευή υπάρχει συγκεκριμένο νόημα, ότι γίνονται όλα για το γευστικό κομμάτι. Μας τόνισε επίσης πως αυτό που ψάχνουν σε τέτοιου επιπέδου εστιατόρια, είναι να ακούς και να έχεις σταθερή απόδοση. Αφού δοκίμασα το πιάτο, συνειδητοποίησα πως δίκαια το παραγγέλνουν οι μισοί πελάτες καθημερινά. Ήρθε και η ώρα της δοκιμασίας. Έπρεπε να αντιγράψουμε πιστά δύο πολύ δύσκολα πιάτα: ψητό περιστέρι με σως μαδέρα, φιστίκι, αβοκάντο, κρεμμύδι εσαλότ και baby γογγύλια και σουφλέ με μούρα και λάιμ, συνοδευόμενο από παγωτό με βατόμουρο και δενδρολίβανο. Και όλα αυτά μέσα σε 1 ώρα και 45΄.
Εκνευρισμός… και αποκόμιση εμπειριών
Ύστερα από πολύ άγχος, τελείωσε και αυτή η δοκιμασία. Ήμουν πολύ αγχωμένος, υπήρχε μια αρνητική ενέργεια και ένας εκνευρισμός από το πρώτο λεπτό και έτσι δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ και δεν απέδωσα όσο θα έπρεπε. Γενικά όμως είδα, δοκίμασα και έμαθα νέα πράγματα, τα οποία με βοήθησαν στην εξέλιξη μου, τελικά από κάθε κακή κατάσταση προκύπτει και κάτι καλό.